over the city at night



above the edges of the buildings, the noise of the walls and streets
we felt invincible

μιράζ


7μ.μ.


η πόλη ανοίγεται μπροστά της με χρώματα μουντά και υψηλή ανάλυση.
είναι η ώρα που δεν υπάρχει καμιά σκιά
όλα μοιάζουν άυλα, χωρίς βάρος, παρελθόν και μέλλον 
το γκρίζο εκτείνεται βουβό και μακρινό, επίπεδο και ανίκανο πια να την αγγίξει
κι όμως
το ακούει αν δώσει λίγο προσοχή
το ακούει να κοχλάζει ύπουλα, σχεδόν θελκτικά να την καλεί.


never again



μόνστερ



καλοκαιρινή βροχή



απόψε
η πόλη εκπέμπει ζέστη
φτηνή μελαγχολία,
υγρή σαν δέρμα η άσφαλτος

η ζωή όλη κινείται μαλακά σε απόσταση αναπνοής
στα πέντε εκατοστά από το έδαφος
μαζί της όλα, αρώματα βρομιά αναθυμιάσεις

και αυτή έβρεξε τα ακροδάχτυλα της
και με χάρη κολύμπησε κάπου λίγα μετρά πιο πάνω

μετά


χρώμα κίτρινο θαμπό, αρρωστημένο κίτρινο
πηχτή ατμόσφαιρα της βροχής που καθυστερεί να έρθει.

πριν




τρύπα


η μαύρη τρύπα περίμενε.
μικρή και ταυτόχρονα απέραντη
ασφυκτικά πηχτή
σπαρακτικά μόνη

cuts both ways



ferry sky


στιγμιότυπο


νοκτούρναλ


ένας ηχηρός βήχας, ένα αυτοκίνητο που τρέχει να προλάβει,
σιωπή στο ενδιάμεσο ή σχεδόν σιωπή
ο μαλακός ήχος του καλωδίου υψηλής τάσης
έχει αρχίσει να ξημερώνει
και ήταν πάντα εκεί
να πλέει σε μια ξαφνική χαρά
η νύχτα τελειώνει
τα φώτα έσβησαν